Χάσμα

Μα πόσο μεγάλη εντυπωση μου έχει κάνει αυτή η νωχελικότητα των παιδιών στο χωριό του Μούκο…
Έχουν την ικανότητα να κάθονται με τις ώρες, ήρεμα, και να παρατηρούν κάτι (εσένα που δουλεύεις, ένα καλάμι, ένα ζώο, ακόμη και τίποτα ιδιαίτερο), να μην μιλούν ασταμάτητα, να μην παλεύουν να σου τραβήξουν την προσοχή με το ο,τιδήποτε, να μην γκρινιάζουν, να μην παίζει το βλέμμα τους σε χιλιάδες σημεία το δευτερόλεπτο. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όταν χρειαστεί δεν έχουν τα αντανακλαστικά και την ταχύτητα του αίλουρου!

Το μυαλό μου χωρίς να το θέλω, τρέχει αυτόματα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στους μαθητές μου, τα παιδιά των φίλων μου. Ένα από τα πιο δύσκολα καθήκοντα για γονείς αλλά και εκπαιδευτικούς είναι να μπορείς κάθε στιγμή να τους κρατάς ζωντανό το ενδιαφέρον, και να τα κάνεις βαθμιαία να μπορούν να εστιάζουν την προσοχή τους όσο το δυνατόν περισσότερη ώρα σε μια δραστηριότητα. «Πόσο ευτυχισμένα φαίνονται να είναι αυτά εδώ» σκέφτομαι μάλλον δυνατά. Έχουν τη δυνατότητα να μεγαλώνουν μέσα στη φύση, να διαποτίζονται από τον κοσμικό ρυθμό, να περνούν ώρες ανεμελειάς με στοχασμό, αυτήν την τόσο σημαντική αξία που ο δυτικός γονιός έχει εξαφανίσει από τη ζωή του παιδιού του χωρίς να υποψιάζεται τη ζημιά που προκαλεί μεσο-μακροπρόθεσμα. Μα γιατί έχουμε επιτρέψει οι τελευταίες γενιές να μεγαλώνουν παιδιά χωρίς αυτό; Το απλά να βρίσκονται, εκεί, ήρεμα.
«Δεν είναι ευτυχισμένα» μου λέει ήρεμα αλλά μεστά ο James που κάθεται δίπλα μου, και με βάζει στη θέση μου.
«Μαλάκα δυτικέ, ρομαντικέ τουρίστα»
…θα συμπλήρωνα εγώ στη θέση του.